Συμπέρασμα; Και κατασχέσεις σπιτιών έχει το ...success story!
Όμως, αν κάτι τέτοιο συμβεί, δεν θα αφορά μόνον τα σπίτια που κινδυνεύουν να χαθούν. Θα αφορά και την ίδια την κυβέρνηση…
Η κυβέρνηση, που έσπευσε να «μαζέψει» τις δηλώσεις Σκoρδά, έφερε ως κατεπείγον στη Βουλή το νομοσχέδιο για τα ενήμερα ενυπόθηκα δάνεια, αποσκοπώντας στην κατεδάφιση του Νόμου Κατσέλη, του μοναδικού νομοθετήματος της τρόικας εσωτερικού με κοινωνική χροιά, που είχε επιβάλλει, μετά από σφοδρή σύγκρουση με το τραπεζικό καταστημένο, η νυν πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας κατά την ολιγόμηνη κυβερνητική θητεία της.
«Το νομοσχέδιο διευκολύνει τις τράπεζες» τόνισε ο εισηγητής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Σταθάκης.
Ωστόσο, άκρως διαφωτιστική για τις προθέσεις των εγχώριων διεκπεραιωτών είναι η δήλωση της Λούκας Κατσέλη:
«Οι τροποποιήσεις στο Νόμο 3869/2010 δυσχεραίνουν την πρόσβαση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών στις διαδικασίες του νόμου και επιβαρύνουν αντί να ανακουφίζουν συμπολίτες μας που βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία εκπλήρωσης των οφειλών τους. Ειδικότερα:
α) Η ρύθμιση που προβλέπει ως υποχρεωτική την ελάχιστη μηνιαία καταβολή ποσού 10% των δόσεων, και μάλιστα για όλα τα δάνεια προκειμένου να υπαχθεί ο οφειλέτης στις ρυθμίσεις, θα αποκλείσει ή θα δυσχεράνει την πρόσβαση στον νόμο της πλειοψηφίας των υπερχρεωμένων νοικοκυριών.
β) Η υποχρέωση προσκόμισης πλήθους εγγράφων ήδη από το στάδιο της υποβολής της αίτησης επιβαρύνει τη διαδικασία και μάλιστα με ασαφείς διατάξεις, γεγονός που στην πράξη θα οδηγήσει σε απόρριψη πολλών αιτήσεων για τυπικούς λόγους και αποτελεί και αρνησιδικία.
γ) Η αύξηση της περιόδου ρύθμισης των χρεών από τέσσερα σε (μέχρι) πέντε έτη δεν διευκολύνει την προοπτική των δανειοληπτών για μία ταχύτερη έξοδο από το καθεστώς της υπερχρέωσης και ένα νέο οικονομικό ξεκίνημα.
δ) Η έναρξη της περιόδου ρύθμισης των χρεών με την κατάθεση της αίτησης δεν διασφαλίζεται από το περιεχόμενο των διατάξεων και στην ουσία λειτουργεί ευεργετικά υπέρ των τραπεζικών συμφερόντων.
ε) Ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, για τον οποίο είχε προαναγγελθεί η επίτευξή του με τη σύμφωνη γνώμη πιστωτών, με το 51% των χρεών, καταργείται και ουσιαστικά αποδυναμώνεται και το στάδιο του δικαστικού συμβιβασμού (που χάριν εντυπώσεων πλέον ονομάζεται «προδικαστικού συμβιβασμού»), καθώς ο οφειλέτης δεν μπορεί να επανέλθει με τροποποιημένο σχέδιο ρύθμισης.
στ) Τέλος το Σχέδιο Νόμου δεν κάνει ούτε τα ελάχιστα βήματα για επέκταση των θετικών ρυθμίσεων του Νόμου 3869/2010 σε άλλες κατηγορίες που βρίσκονται σε μόνιμη αδυναμία εκπλήρωσης των οφειλών τους όπως των αυτοαπασχολούμενων εμπόρων
Σε μια περίοδο βαθιάς ύφεσης και υψηλής ανεργίας όπου το πρόβλημα της υπερχρέωσης αποτελεί βραχνά για πολλά νοικοκυριά απουσιάζουν από το Σχέδιο Νόμου μέτρα ουσιαστικής διευκόλυνσης για ενήμερους δανειολήπτες πόσο μάλλον μείωσης του βάρους από την υπερχρέωση. Οι ρυθμίσεις του σχεδίου νόμου για την παροχή διευκολύνσεων σε ευαίσθητες κατηγορίες δανειοληπτών ενυπόθηκων δανείων είναι καταφανώς ανεπαρκείς για να συνεισφέρουν στην ουσιαστική αντιμετώπιση του προβλήματος. Σωρεύουν ένα πλήθος προϋποθέσεων που εντέλει περιορίζουν στο ελάχιστο τους δανειολήπτες που μπορούν να υπαχθούν σε αυτές. Η δε διευκόλυνση που προσφέρουν ελάχιστα ανακουφίζει, ενώ είναι αναποτελεσματική καθώς αποκλείει από αυτή τα μη ενυπόθηκα δάνεια που τρέχουν με υπέρμετρα επιτόκια, όπως άλλωστε και εκείνα με ληξιπρόθεσμες οφειλές».
