Ο Yves Rossy μπορεί και πετάει. Όχι με αεροπλάνο, ή σε ελεύθερη πτώση. Πετάει, όπως τα πουλιά. Μπορεί να παίρνει ύψος όποτε θέλει ή να πετάει σταθερά στο ύψος που επιθυμεί. Φοράει τα... φτερά του -που κατασκεύασε ο ίδιος- τα οποία έχουν άνοιγμα 1,8 μέτρα και έχουν προσαρμοσμένες επάνω δύο μικρές μηχανές.
Ο Yves Rossy είναι ο... Jetman.
Είναι Ελβετός, 54 ετών. Από μαθητευόμενος μηχανικός έγινε πιλότος αρχικά σε μια αεροπορική εταιρεία και στη συνέχεια στην πολεμική αεροπορία της Ελβετίας. Φυσικά έχει πετάξει με αλεξίπτωτα πλαγιάς και έχει δοκιμάσει και ελεύθερη πτώση.
Μιλώντας στο esquire.com, ο Rossy εξομολογήθηκε ότι όταν ήταν παιδί ήθελε να γίνει μάγειρας, γιατί η μητέρα του ήταν πολύ καλή μαγείρισσα. Μετά ήθελε να γίνει αγρότης σα το θείο του. Στα 13 του παρευρέθηκε σε μια επίδειξη αέρος και εντυπωσιάστηκε πολύ από τις δυνατότητες των πιλότων της πολεμικής αεροπορίας. Αυτό ήταν. Το είχε αποφασίσει.
Στα 30 του, έχοντας ήδη γίνει πιλότος και αλεξιπτωτιστής πλαγιάς, ανακάλυψε την ελεύθερη πτώση. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας τον συνεπήρε. Τότε του ήρθε η ιδέα: να πετάει σαν πουλί.
Ξεκίνησε να δοκιμάσει διάφορες κατασκευές στο γκαράζ του σπιτιού του. Με την έβδομη προσπάθεια είχε καταφέρει κάτι.
Την πρώτη φορά που πήγε για να δοκιμάσει την κατασκευή του όλοι πίστευαν ότι ήταν τρελός και ότι θα έπεφτε στο έδαφος και θα σκοτωνόταν.
Τα κατάφερε...
Μια φορά του επιτέθηκε ένας αετός. Είδε μια σκιά να έρχεται από πίσω στα δεξιά του. Είχε εισβάλλει στο χώρο του και ο αετός δεν αστειευόταν. "Με πέρασε για πουλί. Ωραία", σκέφτηκε ο Rossy.
Δεν ήταν όλες οι φορές όμως ίδιες. Την πρώτη, η προσγείωσή του ήταν πολύ κακή. Δεν ήταν καλές και οι καιρικές συνθήκες, με τον άνεμο να αλλάζει κατευθύνσεις. Έπεσε επάνω σε δέντρα. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε, παρά τον σοβαρό κίνδυνο, λέει ο ίδιος. Άλλες φορές χρειάστηκε να μείνει εκτός για έξι μήνες.
"Όμως έτσι είναι ο άνθρωπος. Έχουμε την ικανότητα να ξεχνάμε. Και συνεχίζουμε", πρόσθεσε.
Είναι πια τρόπος ζωής για αυτόν. "Άλλωστε δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι", υποστηρίζει ο Rossy.
"Έχω πετάξει σε μέρη όπως το Γκραντ Κάνιον ή το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Είναι αυτές οι στιγμές στη ζωή σου που ζεις απόλυτα τη στιγμή, το μέρος, τα πάντα. Στο Ρίο έκλαιγα μέσα στο κράνος μου από συγκίνηση", κατέληξε.
ΠηγήΟ Yves Rossy είναι ο... Jetman.
Είναι Ελβετός, 54 ετών. Από μαθητευόμενος μηχανικός έγινε πιλότος αρχικά σε μια αεροπορική εταιρεία και στη συνέχεια στην πολεμική αεροπορία της Ελβετίας. Φυσικά έχει πετάξει με αλεξίπτωτα πλαγιάς και έχει δοκιμάσει και ελεύθερη πτώση.
Μιλώντας στο esquire.com, ο Rossy εξομολογήθηκε ότι όταν ήταν παιδί ήθελε να γίνει μάγειρας, γιατί η μητέρα του ήταν πολύ καλή μαγείρισσα. Μετά ήθελε να γίνει αγρότης σα το θείο του. Στα 13 του παρευρέθηκε σε μια επίδειξη αέρος και εντυπωσιάστηκε πολύ από τις δυνατότητες των πιλότων της πολεμικής αεροπορίας. Αυτό ήταν. Το είχε αποφασίσει.
Στα 30 του, έχοντας ήδη γίνει πιλότος και αλεξιπτωτιστής πλαγιάς, ανακάλυψε την ελεύθερη πτώση. Η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας τον συνεπήρε. Τότε του ήρθε η ιδέα: να πετάει σαν πουλί.
Ξεκίνησε να δοκιμάσει διάφορες κατασκευές στο γκαράζ του σπιτιού του. Με την έβδομη προσπάθεια είχε καταφέρει κάτι.
Την πρώτη φορά που πήγε για να δοκιμάσει την κατασκευή του όλοι πίστευαν ότι ήταν τρελός και ότι θα έπεφτε στο έδαφος και θα σκοτωνόταν.
Τα κατάφερε...
Μια φορά του επιτέθηκε ένας αετός. Είδε μια σκιά να έρχεται από πίσω στα δεξιά του. Είχε εισβάλλει στο χώρο του και ο αετός δεν αστειευόταν. "Με πέρασε για πουλί. Ωραία", σκέφτηκε ο Rossy.
Δεν ήταν όλες οι φορές όμως ίδιες. Την πρώτη, η προσγείωσή του ήταν πολύ κακή. Δεν ήταν καλές και οι καιρικές συνθήκες, με τον άνεμο να αλλάζει κατευθύνσεις. Έπεσε επάνω σε δέντρα. Ευτυχώς δεν τραυματίστηκε, παρά τον σοβαρό κίνδυνο, λέει ο ίδιος. Άλλες φορές χρειάστηκε να μείνει εκτός για έξι μήνες.
"Όμως έτσι είναι ο άνθρωπος. Έχουμε την ικανότητα να ξεχνάμε. Και συνεχίζουμε", πρόσθεσε.
Είναι πια τρόπος ζωής για αυτόν. "Άλλωστε δεν έχει σημασία ο προορισμός, αλλά το ταξίδι", υποστηρίζει ο Rossy.
"Έχω πετάξει σε μέρη όπως το Γκραντ Κάνιον ή το Ρίο ντε Τζανέιρο στη Βραζιλία. Είναι αυτές οι στιγμές στη ζωή σου που ζεις απόλυτα τη στιγμή, το μέρος, τα πάντα. Στο Ρίο έκλαιγα μέσα στο κράνος μου από συγκίνηση", κατέληξε.