Στην Αμερική, οι Μάγιας, οι Ίνκας και οι Αζτέκοι πιθανώς δέχθηκαν την πολιτιστική επίδραση των αρχαίων Ελλήνων που έφτασαν στον Νέο Κόσμο με τα πλοία τους, δεδομένου των αρχαιοελληνικών ευρημάτων που έχουν βρεθεί στην Αμερική (νομίσματα, τάφος, κτερίσματα) και της γλωσσικής ομοιότητας κάποιας διαλέκτου των Ίνκας με την αρχαιοελληνική δωρική διάλεκτο.
Όπως θα αναφερθεί παρακάτω, οι αρχαιότερες πυραμίδες της Ελλάδος: η ``πυραμίδα του Ελληνικού΄΄ και η πυραμίδα στο Άμφειον της Θήβας, χρονολογούνται στο 2720π.Χ. και στο 3000 - 2400 π.Χ., αντίστοιχα. Άρα, αυτό ενισχύει την θεωρία του γράφοντος ότι οι αρχαίοι Έλληνες επηρέασαν σημαντικά τον αιγυπτιακό πολιτισμό και πρώτοι αυτοί κατασκεύασαν πυραμίδες. Άλλωστε, η σφίγγα (70) και ο γρύπας (71) συναντώνται και στην ελληνική μυθολογία.
Δεν είναι διόλου απίθανο οι Αιγύπτιοι να ήταν Κρήτες!!! Το σκουρόχρωμο δέρμα των δύο λαών είναι ένα φαινοτυπικό στοιχείο, πέρα από πολιτιστικές ομοιότητες (σφραγιδόλιθοι, ιδεογραφική γραφή και άλλα). Κρήτες θεωρείται ότι ήταν οι Φιλισταίοι στην Παλαιστίνη, ενώ αλλού αναφέρθηκε ότι βρέθηκαν στο Αφγανιστάν σημάδια μινωικού πολιτισμού! Οι Κρήτες είχαν οργώσει τις θάλασσες. Είχαν, φυσικά, στενή σχέση με τους Αιγυπτίους οι οποίοι αποκαλούσαν τους Κρήτες: ``Κεφτιού΄΄. Σε αιγυπτιακά κείμενα οι Κρήτες αναφέρονται ως έξοχοι έμποροι και βιοτέχνες. Επίσης, αιγυπτιακή γραφή αναφέρει πως ο Φαραώ Τούθμωσης ο Γ΄ (πέθανε το 1448 π.Χ., επέκτεινε την Αίγυπτο ως τον Ευφράτη και επίσης ήταν νομοθέτης) ανέθεσε σε Κρήτες τη μεταφορά ξυλείας από το Λίβανο. Στην μινωική Κρήτη ο Μίνως ήταν κάτι σαν τον Φαραώ. Η λέξη Μίνως ήταν βασιλικός τίτλος. Ο Μίνως αναφέρεται ως βασιλιάς της Κνωσού. Ήταν ο σημαντικότερος βασιλιάς της Κρήτης. Χώρισε το νησί σε 3 περιφέρειες με πρωτεύουσες την Κνωσό, την Φαιστό και τα Μάλια (στην Φαιστό και στα Μάλια βασίλευαν τα αδέλφια του Ραδάμανθυς και Σαρπηδόνας). Ο Μίνωας ήταν νομοθέτης και μάλιστα τον αντέγραψε ο Λυκούργος, ο νομοθέτης της Σπάρτης.
Κατά τον ιστορικό Θουκυδίδη, ο Μίνωας είχε οργανώσει πανίσχυρο στόλο. Στην βασιλεία του η Κρήτη ήταν θαλασσοκράτωρ. Κατέκτησε πολλές περιοχές όπως οι Κυκλάδες. Επίσης, κατέλαβε τα Μέγαρα και την Αθήνα (προφανώς η διαμάχη του Μίνωα με τον Αιγέα, η πολιορκία της Αθήνας και τελικά η λύση της πολιορκίας με την συμφωνία για αποστολή 14 Αθηναίων νέων στην Κρήτη για θυσία στον Μινώταυρο σχετίζονται με αυτό). Ίδρυσε πολλές αποικίες στις οποίες έδωσε το όνομα Μινώα (όπως η Μονεμβασιά). Στην Μ.Ασία έδιωξε τους Κάρες και τοποθέτησε εκεί βασιλιάδες τους υιούς του. Οι Κάρες σχετίζονται με την πρωτοελληνική φυλή Λέλεγες που ήταν Κάρες ή φυλή που υποδουλώθηκε σε αυτούς. Ο Μίνωας σκοτώθηκε στη Σικελία πολεμώντας τον βασιλιά Κόκαλο που είχε απαγάγει την κόρη του (με την θέλησή της). Η μάχη στη Σικελία δείχνει ως που είχαν φθάσει οι Κρήτες.
Δεν είναι απίθανο να είχαν φθάσει μακρύτερα, για παράδειγμα στην Αγγλία ή ακόμα και στην Αμερική! Τα παραπάνω αναφέρθηκαν για να δείξουν όχι μόνον την μετάδοση του μινωικού πολιτισμού που αργότερα ενσωματώθηκε στον πολιτισμό των Αχαιών που κατέκτησαν το νησί τον 15ο αιώνα π.Χ., αλλά και την θεωρία πως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν φυλετική συγγένεια με τους πρωτοελληνικούς λαούς και συγκεκριμένα με τους Κρήτες. Οι σύγχρονοι Αιγύπτιοι είναι μουσουλμάνοι απόγονοι των Σαρακηνών (Αράβων και γενικά των μουσουλμάνων κατακτητών - στην Αίγυπτο των Οθωμανών), ενώ οι Κρήτες σήμερα είναι ίσως γενετικά εκφυλισμένοι από τους κατακτητές του νησιού (Αχαιοί 15ο αιώνα π.Χ., Δωριείς 11ο αιώνα π.Χ., Ρωμαίοι, πειρατές, (Β)Ενετοί το 1453, Τούρκοι το 1669) και ουδεμία σχέση έχουν με τους κοντούς Κρήτες της μινωικής εποχής που είχαν ανάστημα 1.50 μ, πλατείς ώμους και στενή μέση στην οποία φορούσαν το περίζωμα το οποίο αντέγραψαν αργότερα οι Αχαιοί.
Προαναφέρθηκε ότι και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν πυραμίδες. Το ερώτημα είναι γιατί οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύασαν μικρές, όπως θα δούμε παρακάτω, πυραμίδες. Η απάντηση είναι απλή. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν υπέρ του μέτρου στην τέχνη και απεχθάνονταν την χλιδή και την υπερβολή στο μέγεθος των αρχιτεκτονικών έργων των ανατολίτικων λαών - όπως των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων. Άλλωστε, οι αιγυπτιακές πυραμίδες και άλλα έργα (η Σφίγγα στην Ελ - Γκίζα, καθώς και οι τάφοι των Φαραώ Ραμσή του ΣΤ΄ και του Τουταγχαμών στο Λούξορ) οικοδομήθηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων σκλάβων που τους φέρονταν σαν ζώα. Επίσης, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, οι πυραμίδες στην Ελλάδα μάλλον ήταν τύμβοι, χωρίς να αποκλείονται οι θεωρίες ότι ήταν βωμοί ή αστρονομικά παρατηρητήρια ή μικρά φρούρια ή κέντρα μετάδοσης σημάτων με φωτιά.
Προαναφέρθηκε ότι και στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν πυραμίδες. Το ερώτημα είναι γιατί οι αρχαίοι Έλληνες κατασκεύασαν μικρές, όπως θα δούμε παρακάτω, πυραμίδες. Η απάντηση είναι απλή. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν υπέρ του μέτρου στην τέχνη και απεχθάνονταν την χλιδή και την υπερβολή στο μέγεθος των αρχιτεκτονικών έργων των ανατολίτικων λαών - όπως των Αιγυπτίων και των Βαβυλωνίων. Άλλωστε, οι αιγυπτιακές πυραμίδες και άλλα έργα (η Σφίγγα στην Ελ - Γκίζα, καθώς και οι τάφοι των Φαραώ Ραμσή του ΣΤ΄ και του Τουταγχαμών στο Λούξορ) οικοδομήθηκαν με τον ιδρώτα και το αίμα χιλιάδων σκλάβων που τους φέρονταν σαν ζώα. Επίσης, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, οι πυραμίδες στην Ελλάδα μάλλον ήταν τύμβοι, χωρίς να αποκλείονται οι θεωρίες ότι ήταν βωμοί ή αστρονομικά παρατηρητήρια ή μικρά φρούρια ή κέντρα μετάδοσης σημάτων με φωτιά.
Άλλωστε, τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί, γιατί αν οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν τις πυραμίδες ως τύμβους σημαντικών προσώπων, τότε θα ανέγραφαν τα ονόματά τους ή θα έδιναν στοιχεία για τα πρόσωπα αυτά. Επίσης, θα ανευρίσκονταν δεκάδες πυραμίδες στην Ελλάδα. Εκτός αν πράγματι υπήρχαν δεκάδες πυραμίδες, αλλά κατεστράφησαν από τους ξένους κατακτητές ή γκρεμίστηκαν και τα συντρίμμιά τους έχουν καλυφθεί από χώμα και βλάστηση. Έτσι, δεδομένου ότι ήταν μικρές, είναι δύσκολο να εντοπιστούν τα καταχωνιασμένα ερείπιά τους.
Μελέτες που έγιναν από το κέντρο αρχαιομέτρησης του ινστιτούτου ``Δημόκριτος΄΄, τον καθηγητή της Ακαδημίας Αθηνών Π. Θεοχάρη, τον καθηγητή του κέντρου ερεύνης αστρονομίας και εφηρμοσμένων μαθηματικών Ι. Λυριτζή, το εργαστήριο αρχαιομέτρησης του φυσικού τμήματος του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου της Σκοτίας με τον καθηγητή R. G. Galloway και τις επιστημονικές ομάδες των παραπάνω ιδρυμάτων (δημοσίευση: 9 - 2 - 1995), χρονολόγησαν - με την μέθοδο της οπτικής θερμοακτινοβολήσεως - την πυραμίδα αυτή στο 2720 π.Χ. !!! Άρα, η ``πυραμίδα του Ελληνικού΄΄ οικοδομήθηκε 100 έτη πριν την πρώτη πυραμίδα της Αιγύπτου (πυραμίδα του Ζόζερ, 2620 π.Χ.) και 170 έτη πριν την πυραμίδα του Χέοπα (2550 π.Χ.)! Κάτω από την βόρεια πλευρά της ``πυραμίδος του Ελληνικού΄΄ βρέθηκαν αγγεία που χρονολογήθηκαν στο 3000 π.Χ. !!!
Ο Παυσανίας δεν αναφέρει την πυραμίδα, αλλά σημειώνει πως στην περιοχή υπήρχε ``πολυανδρία΄΄, δηλαδή ομαδικοί τάφοι. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι δεν αναφέρεται στην πυραμίδα γιατί την εντάσσει στους τάφους. Με άλλα λόγια, η πυραμίδα ήταν τάφος. Άλλωστε και στην αρχαία Αίγυπτο οι πυραμίδες ήταν τύμβοι των Φαραώ. Άλλοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η πυραμίδα χρησιμοποιείτο για να στέλνουν μηνύματα με σήματα φωτιάς σε απομακρυσμένα σημεία. Δηλαδή την χρησιμοποιούσαν ως επικοινωνιακό κέντρο. Αυτό σίγουρα θα ήταν χρήσιμο σε περιόδους πολέμου. Κατά άλλους μελετητές, η πυραμίδα ίσως ήταν ένα αστρονομικό παρατηρητήριο. Ο Αμερικανός αρχαιολόγος L. E. Lord υποστήριξε ότι η πυραμίδα ήταν ένα μικρό φρούριο, ενώ ο Β. Κατσιαδράμης υποστήριξε ότι ήταν ένας μικρός βωμός όπου γίνονταν θυσίες (φυσικά ζώων, αφού στην αρχαία Ελλάδα δεν γίνονταν ανθρωποθυσίες).
Στην περιοχή της Νέας Επιδαύρου υπάρχει η ``πυραμίδα της Κάμπιας΄΄ που ανακαλύφθηκε το 1993 από έναν δάσκαλο. Οι διαστάσεις της είναι: βόρεια πλευρά = 7. 78 μέτρα, νότια πλευρά = 8. 87 μέτρα, ανατολική και δυτική πλευρά = 8. 4 μέτρα - έκαστη. Στα δεξιά του δρόμου από το Άργος προς την Επίδαυρο, ο Παυσανίας αναφέρει και μια άλλη πυραμίδα. Είναι η ``πυραμίδα Νταλαμανάρα΄΄. Η πυραμίδα αυτή ήταν διακοσμημένη εξωτερικά με σκαλισμένες κυκλικές ασπίδες. Κάποιοι μελετητές συνδέουν την διακόσμηση με τις ασπίδες με το γεγονός - που αναφέρει η παράδοση - της μάχης του βασιλιά της Τίρυνθας (αρχαία πόλη της Αργολίδος), Προίτου και του Αρκισίου, βασιλιά του Άργους. Η μάχη έληξε ισόπαλη και οι δύο βασιλείς υπέγραψαν συνθήκη ειρήνης. Στην μάχη αυτή λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά ασπίδες. Άρα, αν η πυραμίδα με τις διακοσμημένες ασπίδες συνδέεται με την παράδοση αυτή, τότε οικοδομήθηκε πριν τον 16ο αιώνα π.Χ. Τα συντρίμμιά της πυραμίδος ανακαλύφθηκαν από τον αρχαιολόγο W. M. Leake το 1806. Έκτοτε, όμως, χάθηκαν τα ίχνη της. Επίσης, κοντά στην αρχαία πόλη της Σικυώνος στην Κορινθία, σημειώνεται η ύπαρξη πυραμίδος σε γκραβούρα του 1877 που έφτιαξε ο J. Fennet. Δυστυχώς, μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί το ακριβές σημείο στο οποίο βρισκόταν η πυραμίδα που περιγράφει ο Fennet. Ίσως να έχει θαφτεί από χώματα και να έχει καλυφθεί από πυκνή βλάστηση. Ευκαιρία για τους αναγνώστες να αρχίσουν να ψάχνουν τις δύο παραπάνω πυραμίδες!!!
Κοντά στο σημερινό χωριό Λυγουριό της Αργολίδος βρίσκεται η ``πυραμίδα του Λυγουριού΄΄ την οποία περιγράφει και ο Παυσανίας. Η πυραμίδα βρίσκεται στα βόρεια του σημερινού δρόμου που ενώνει το Ναύπλιο με το ιερό του Ασκληπιού της Επιδαύρου. Οι διαστάσεις της πυραμίδος είναι: βόρεια πλευρά = 14 μέτρα, νότια πλευρά = 12 μέτρα, ανατολική πλευρά = 12. 75 μέτρα και δυτική πλευρά =12. 5 μέτρα. Η πυραμίδα αυτή χρονολογήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών - με την μέθοδο της οπτικής θερμοακτινοβολήσεως - στο 2100 (με διακύμανση 610 ετών) π.Χ!!! Κατά τον μελετητή L. E. Lord η πυραμίδα αυτή, μετά το 2ο μισό του 4ου αιώνα π.Χ., χρησιμοποιήθηκε ως μικρό φρούριο.
ΠΥΡΑΜΙΔΑ ΛΥΓΟΥΡΙΟΥ
Η πυραμίδα σήμερα είναι σχεδόν ισοπεδωμένη. Όπως βλέπουμε και στην φωτογραφία δεξιά, ελάχιστες πέτρες έχουν μείνει στην θέση τους για να δείχνουν το αρχιτεκτονικό της σχήμα Οι υπόλοιπες πέτρες της οικοδομής (ψαμμίτης λίθος) χρησιμοποιήθηκαν στο χωριό Λιγουριό για χτίσιμο άλλων άλλων κατασκευών ενώ μερικές είναι εντοιχισμένες στην παρακείμενη Βυζαντινή εκλησία της Αγίας Μαρίνας.Ανάμεσα στα ευρήματα της ανασκαφής της Αμερικανικής σχολής Αρχαιολογίας το 1937, περιλαμβάνεται κι ένας λίθινος πέλεκυς της νεολιθικής εποχής (ηλικίας πριν το 3000 π.Χ.), ενώ ο Λ. Λορντ (L. Lord - διευθυντής της Αμερικανικής αποστολής) χρονολογεί την πυραμίδα στον 4ο π.Χ. αιώνα, άποψη που ενστερνίζονται ακόμα και σήμερα οι αρμόδιοι φορείς και το Υπουργείο Πολιτισμού σε σχετική σελίδα του στο δίκτυο (βλ. Πυραμίδα Ελληνικού).Ο Ρ. Σκράντον (R. Scranton - διευθυντής άλλης Αμερικανικής αποστολής), που μελέτησε τα κεραμικά, υποστηρίζει ότι ο νεολιθικός πέλεκυς "απλά, μπορεί να μεταφέρθηκε από κάπου μακριά σαν κάτι αξιοπερίεργο". Αλλά το πως μπορεί να διατηρήθηκε ο νεολιθικός πέλεκυς "κάπου μακριά" για 2.500 τουλάχιστον χρόνια, να μεταφέρθηκε ως "κάτι αξιοπερίεργο" τον 4ο π.Χ. αιώνα στην πυραμίδα του Λιγουριού και να διατηρήθηκε στη νέα του θέση για άλλα 2.300 χρόνια, είναι ένα εύλογο ερώτημα που δύσκολα μπορεί να απαντηθεί.
Κοντά στην πόλη Νεάπολη της Λακωνίας είχε χτιστεί από τους αρχαίους Έλληνες η ``πυραμίδα της Βιγκλαφίας΄΄. Βρίσκεται απέναντι από την Ελαφόνησο. Ο Παυσανίας την αναφέρει ως τάφο του Κινάντου που ήταν ναύαρχος των πλοίων του βασιλιά της Σπάρτης, Μενέλαου. Ο Μενέλαος ήταν υιός του Ατρέα (γενάρχης του βασιλικού οίκου των Ατρειδών στις Μυκήνες) και σύζυγος της ωραίας Ελένης για την οποία έγινε ο τρωικός πόλεμος, όταν την απήγαγε ο Πάρις (84). Το πιο πιθανό είναι πως οι ήρωες της τρωικής εκστρατείας ήταν πραγματικά πρόσωπα και όχι μυθολογικα. Άρα, δεδομένου ότι ο τρωικός πόλεμος - που όπως αναφέρθηκε αλλού, ήταν πραγματικό γεγονός - έγινε στα τέλη του 13ου αιώνα π.Χ, κάπου στην περίοδο αυτή χτίστηκε - λογικά - η πυραμίδα, ως τύμβος του Κινάντου. Οι διαστάσεις των θεμελίων της πυραμίδος αυτής είναι: 17. 5 x 16 x 17. 45 x 16 μέτρα. Σήμερα η πυραμίδα αυτή είναι τελείως κατεστραμμένη.
