Και οι δύο πλανήτες ήταν αρχικά διάπυρες σφαίρες από λιωμένα πετρώματα, οι οποίες πιθανότατα περιβάλλονταν από πυκνές ατμόσφαιρες υδρατμών. Όμως η Γη βρισκόταν ήδη λίγο πιο μακριά από τον Ήλιο, και επομένως πρόλαβε να κρυώσει και να στερεοποιηθεί μέσα σε μόλις 4 εκατομμύρια χρόνια. Οι υδρατμοί έπεσαν τότε ως βροχή και σχημάτισαν τους ωκεανούς της υδρογείου.
Υπαίτια η μικρότερη απόσταση από τον Ήλιο
Η Αφροδίτη, όμως, δεν είχε την ίδια τύχη: Λόγω της μικρότερης απόστασής της από τον Ήλιο, ο πλανήτης πρέπει να χρειάστηκε έως και 100 εκατομμύρια χρόνια για να στερεοποιηθεί. Σε όλο αυτό το διάστημα, οι υδρατμοί ήταν αδύνατον να μετατραπούν σε υγρό νερό. Αντίθετα, βρίσκονταν διαρκώς κάτω από την επίδραση της ηλιακής ακτινοβολίας, η οποία διέσπασε τα μόρια νερού σε υδρογόνο και οξυγόνο, αέρια που σταδιακά διέρρευσαν στο Διάστημα.
Και αυτό σημαίνει ότι η Αφροδίτη δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να σχηματίσει ωκεανούς, παρόλο που η ακτινοβολία του Ήλιου ήταν τότε πιο ασθενική από ό,τι σήμερα.
Πιθανώς η Αφροδίτη ήταν ανέκαθεν όπως την ξέρουμε: ένας κόσμος αρκετά καυτός για να λιώσει μολύβι, καλυμμένος από θανατηφόρα σύννεφα που βρέχουν βιτριόλι.
